در گذر کوچه های قدیمی آشنائیمان، چند بوته تنهای شقایق روئیده و هر روز که من از آنجا می گذرم گلها در گوش هم نجوا می کنند که:

تنهای کویر تنهایی آمده و آهسته دامنشان را از پیش پایم به کنار می کشند تا موج غم، دامنشان را نیالاید. آنگاه می روم. در زیر ناودان زنگ زده ی بام کاه گلی همسایه پیرمان در زیر شرشر باران می ایستم شاید که غم من هم همراه آب در سطح کوچه جاری شود اما ...

بعضی وقتها دلم برای آفتاب تنگ می شود به تو نگاه می کنم. اما در زیر شلاق اشعه هایت تاب نمی آورم تو مرا از خود می رانی و من می روم چون ذورق در طوفان، شکسته بادبانهایم پوششی شده اند تا شعله های خشم آفتاب نیازارد مرا.

و من می روم. می روم تا در افق،‌ تا در خورشید، تا در تو ذوب شوم. من می روم.

دریا هم مثل وسعت چشمان توست. وقتی به دور از هیاهو و غوغای روز آرام می نشینی و نگاهت را همراه کوچ مرغکان وحشی کوچ می دهی . مثل همان وقتها که مغمومی و کسی نیست عمق درد تو را پیدا کند و تو همانند پروانه ای گرداگرد کلماتی لطیف پرواز می کنی و برخلاف ذهن های آشفته و گریزان از ضربه های روزگار حتی فکر ثانیه ای فرار به ذهن خود نمی دهی و دنبال بهانه ای می گردی تا پیچکها را از روی دیوار غم و اندوه چه جاودانه و زیبا مزین کنی. آری، انگار تو زمزمه های طبیعت را با خود احساس می کنی. ثانیه هایی که هیچکس حرف مرغکان وحشی را نفهمید و تو چه صبورانه نغمه هایی لطیف به همراه پرواز آنها می سرودی و تا مرز شناخت معبود هستی می رفتی و حال ایستاده ای تا رازهای قشنگ خلقت را بیابی و به انسانهای اطرافت بگویی که واژه های اطرافتان را حس کنید و بدانید چقدر شنیدن این واژه ها عزیز است، عزیزتر از همه چیزهایی است که دل به آنها بسته اید.

اینک که من از دنیا می روم، بیست و پنج کشور جز امپراتوری ایران است و در تمامی این کشورها پول ایران رواج دارد و ایرانیان درآن کشورها دارای احترام هستند و مردم آن کشورها نیز در ایران دارای احترامند، جانشین من خشایارشا باید مثل من در حفظ این کشورها کوشا باشد و راه نگهداری این کشورها این است که در امور داخلی آن ها مداخله نکند و مذهب و شعائر آنان را محترم شمرد.ادامه مطلب...